#Mens zíjn

Mezelf zijn

Mezelf niet zijn

Wie ben ik eigenlijk als ik niet alleen ben?

Welke versie van mij denk jij te kennen?

Ik heb hier geen antwoorden op

Ik ben alleen wie ik denk te zijn

Met of zonder jou

En natuurlijk vind ik mezelf tof

Hallo!!

Maak het jezelf nog eens moeilijker door dat niet te vinden!?

Dat sta ik niet toe

Toch blijft het lastig

Want jij vindt mij niet altijd tof

Omdat je op momenten iets anders verwacht

Iets anders graag zou zien

Dat neem ik je niet kwalijk

Integendeel:

Groot gelijk heb je!

Maar wat doe ik dan?

Trek ik me daar iets van aan?

Laat ik mijn eigen-beeld wankelen?

Ga ik onderzoeken of het wel of niet iets toevoegt in mijn manier van zijn??

Ja! Altijd!

Ik doe dat altijd

En het siert jou dat jij dat durft, niet te doen

Wat kan er anders met mijn zijn?

Ik kan minder onderzoeken, willen veranderen, evalueren

Meer gewoon Zijn

Een mens zijn

Het lijkt wel alsof we in onze partner de bevestiging zoeken dat we leuk genoeg zijn.

Als mens, als persoon, als geliefde, in deze wereld.

Wanneer iemand je dan even verteld dat je dat niet bent, dat het ook anders kan, dan komt dat hard binnen. Je mist dan dus iets.

En dat terwijl je al zooooo hard je best hebt gedaan om een superpersoon te worden, om te zijn wie je nu bent. En om daar dan ook nog eens voor te gaan staan en van te houden ook.

Wanneer is het goed?

En gaat het daar eigenlijk wel om??