#Op reis met mezelf

Dus hier ben ik dan. In Portugal. Haha,
Het lijkt wel alsof ik nog moet ontdooien. Bij iedere nieuwe ervaring lijk ik dicht te klappen. En dat voelt vreemd. Het voelt als ‘niet mij’. En toch is het een deel van mij. Een deel waardoor ik me ongemakkelijk voel. Een deel …. Tja
 
Ik ben een mens van verbinding. En ik verlang dus ook naar verbinding. Maar ik vind het bijna raar als ik die behoefte bij anderen niet ervaar. Mensen lijken zo vreemd soms. Zo op zichzelf. En tegelijkertijd ook snakkend naar verbinding en connectie met anderen. We lijken ons allemaal ongemakkelijk te voelen in het veld van nieuwe ontmoetingen. En dan veroordelen en beoordelen we. Terwijl we ons eigenlijk zelf gewoon erg ongemakkelijk voelen nog. We weten geen houding aan te nemen. Want stel dat dit de verkeerde zou zijn. dus maken we onszelf misschien zelfs nog wijs ook, dat we wel zeker van onszelf zijn en dat we ons wel op ons ge mak voelen, en misschien zelfs dat we geen anderen nodig hebben en dat er dus niets mis is met gewoon simpelweg te zijn en niets te zeggen of te doen.
Maar is dit wel zo?
 
Ik vind het super ongemakkelijk om me daadwerkelijk al die dingen af te vragen terwijl ik dus niets doe behalve simpelweg ‘zijn’. Ik heb geen zin om mijn best te doen wanneer dat niet beantwoord wordt. Ik wil gewoon kunnen ‘zijn’ ook, en dat dat genoeg is om verbinding met andere mooie mensen te maken.
I just want to be me!
And be comfortable with that.
 
Het voelt een beetje alsof ik in een nieuwe klas zit en ik mezelf weer moet bewijzen. The new kid. En dat is misschien ook wel zo. Uiteindelijk zitten we gewoon weer op school ook. Uiteindelijk is het overgrote deel van de mensen om ons heen nooit echt volwassen geworden. We schermen ons af en zoeken veiligheid op. Op de plek waar we ons ogenschijnlijk wel op ons gemak voelen. Of op de plek waar we gewoon eindigen, na onze studie en tijdens onze relaties.
 
Ik niet. Ik wil vrij zijn. Ik wil me vrij voelen en overal kunnen bewegen. Maar dat kan toch niet als ik dan ineens zo dichtklap?!
Ach, mijn periode komt er ook weer aan. Ik vind mijn draai wel. Het is gewoon even zo’n tijd 😉
Even zo’n week van droppende hormoonlevels en behoefte aan bevestiging en liefde.
 
Nou lieve Lien, dat snap ik helemaal. En geloof me, ook al voel je je onzeker en soms niet helemaal zoals je zou willen zijn…:
Je bent perfect, heel en compleet. Je bent licht en liefde en jij valt altijd op, waar je ook gaat. Jij bent de zachtheid zelve. De kracht van stilte. De echtheid van het leven en de rauwheid van je emoties. Jij bent geweldig en precies zoals je hoort te zijn. er is niet mis met jou, het tegendeel: je bent al helemaal perfect. Ook als je onzeker bent. Ook als je verlangens hebt, zeker als je je afvraagt of je hier wel hoort. Jij hoort hier. Jij bent precies waar je moet zijn. En dat weet je lieverd. So let them know it too. And just be you🌟✨
 

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *